Het Vergeten Kind

Wat is je eerste herinnering? Hopelijk is het een mooie. Gekoesterd en veilig in je moeders armen. Liggend in een kinderwagen, starend naar de blauwe lucht.

Gefascineerd door een vorm, een kleur, het voelen van een speeltje.

Je was eigenlijk alleen nog maar een emphatisch organisme, heel gevoelig voor vibraties en kende nog geen woorden, identiteit of gedrag. Een klein zonnetje dat nog helemaal heel is.

Praten gaat nog niet, laat staan denken, en je ouders geven je, normaal gesproken, alle koestering, bescherming en liefde die ze kunnen geven. Dat is instinct en dat heb jij nodig om te kunnen leven.

Herinner je je hoe je als klein kind vrij kon spelen, misschien een favoriete plek had, een geweldig speelgoedje of een vriendje, echt of denkbeeldig?

Wat een magische wereld: zonder grenzen, vrij, vrolijk en speels!

Maar al snel botst jouw zuivere vibratie op grenzen; de angst van je ouders, de gedragsregels, het moeten en niet mogen. Het stout zijn en het goed doen.

Je ouders doen het met de beste bedoelingen, want ze weten dat een aangepast karakter de garantie biedt voor een succesvol voortbestaan als gewaardeerd lid van de cultuur waarin je geboren bent. Dat is hun taak, en ze doen het met liefde. Je ongeremde oerkracht, je Onschuld, word zorgvuldig bijgeslepen tot je in het schoolbankje past. En daarna in je sociale rol. En vervolgens in het slaagsysteem van de serieuze, volwassen maatschappij.

De prijs van succesvolle aangepastheid is lijden. In meer of mindere mate, maar altijd zal het ergens pijn doen. Als je dat tenminste nog voelt, want de neiging om te vluchten voor je negatieve emoties en je pijn is natuurlijk evident.

En of je nu vlucht in drugs, sex, sport, nog harder werken, feesten op Ibiza, of in de adoratie van een goeroe, de pijn blijft.

En of je nu krampachtig jezelf en je leefomgeving onder controle probeert te houden en probeert te bezweren door dreigementen of manipulatie, het afgesneden zijn van je kracht keert altijd terug.

Dus als je je opgebrand, uitgeput, dor, moe, slap en hopeloos voelt, als het leven te serieus wordt en je met jan en alleman ruzie zoekt, sta dan stil en roep!

Roep jezelf als kind terug. Wees niet zo volwassen dat je dit kinderachtig vindt; de Kracht van Onschuld is een geweldige kracht, omdat die stamt van voor je conditionering. Die kracht is ongebroken, vrij, speels en vol oervertrouwen, en kan je alle veerkracht, flexibiliteit en plezier terug geven.

Roep het maar, denk terug aan dat magisch koninkrijk waar je als kind in opging, toen alles nog een groot avontuur was en papa en mama als steun en toeverlaat achter je stonden. Geen zorgen, je laten leiden door je nieuwsgierigheid, zonder besef van tijd, geld of hoe je overkomt.

En als het kind gekwetst is, of verlegen, pak het dan zacht bij de hand en erken het. Geef het je liefde, Geef jezelf liefde.

Leer opnieuw spelen.