Waar zou je ziel zitten? Boven je hoofd? In je hersenen, of in je hart? Misschien zijn er stukjes verdwenen, verstopt, gestolen, verkocht. Wie weet loop je ermee onder je arm, heet hij Piet, of ben je er gelukkig mee. In ieder geval is zij (hij?) luid en duidelijk hoorbaar in ons taalgebruik en geloven de meeste mensen er in, ook al is hij (zij?) voor de meesten niet zichtbaar. De ziel heeft een gewicht, zoveel is zeker. Als men een pasgestorvene weegt, is die een paar gram lichter dan voor De Grote Overgang. Dus laten we er voor de lol eens van uitgaan, dat de ziel een onvervreemdbaar onderdeel van ons wezen is. Onze Eeuwige, Onverwoestbare, Oerwijze Kern, Deel van het Universeel Bewustzijn.
Waarom merken we er dan zo weinig van?
We kunnen net zo goed een lichaam zijn, dat wordt geboren, leeft, sterft en weer terugkeert naar de elementen waar het aardse uit bestaat: water, vuur, lucht, aarde.
Gewoon een kwestie van hogere natuur- en scheikunde, en die zogenaamde ziel is een idee dat is ontstaan in een hersenkwab na een zware maaltijd of zuurstofgebrek. Ons lichaam is een soort computer (in het industriële tijdperk een machine) die bestuurd wordt door het intellect, en wordt voortbewogen door de input van zuurstof en voedsel.
Maar wie is dan dat intellect? Wie voelt zich angstig of blij? Wie ziet zichzelf in de spiegel en denkt dan 'Dit ben ik'?
Juist door dit vermogen tot zelfreflectie, zijn we in staat onszelf te zien in relatie tot anderen. En dan begint de ellende, want dan gaan we oordelen en vergelijken. Goed of fout? Kan ik nog beter? Hoe doet zij dat? En voor je het weet vertonen we allemaal ongeveer hetzelfde, geaccepteerde, maar ook voorspelbare gedrag. Dat loont, zo pas je goed in de maatschappij, en ben je geen bedreiging voor de openbare orde.
Als onze ouders ons dat aanleren, heet dat een goede opvoeding, Met liefde slijpen ze de scherpe kantjes van ons karakter en plakken ze ons boze gezicht achter het behang.
En dan kijken we weer in de spiegel, zien ons uitgestreken smoelwerk en denken 'Wie ben ik'?
Je gaat een cursus Authenticieteit volgen. Ook handig voor op het werk, want daar werkt het productieverhogend als je origineel, creatief, bewust en in de Flow bent. Heel goed, maar ook een soort van hippig en niet afdoende, want het is nog steeds een vorm van aanpassen en vergelijken. Ego rules. En nu met het maskertje Ik Ben Authentiek. Doodvermoeiend.
Kijk nou eens eens echt goed in die spiegel en zie alle rommel, herrie, toestanden en drama's die je vanuit die spiegel aanstaren. Ben jij dat?
En kijk nu nog eens beter, vanuit je eigen Stille Plek in je hart. Zie je dat je alleen de maskers hoeft weg te breken, om jouw Kunstwerk te bevrijden?
En waarom zou je jouw Kunstwerk eigenlijk geen Ziel noemen?
